Begin januari en daar gaan we weer. Dit keer met Daniël en oma Miep. De reis gaat voorspoedig en we nestelen ons. De volgende dag begint het te sneeuwen, en het blijft sneeuwen. Prachtig! Gelukkig hebben we goede kachels en het overgrote deel van ons verblijf wordt gevuld met lekker lezen bij de kachel. En om het idee te hebben dat er toch nog iets gedaan is, zijn de verfkwasten ook nog uit de kast gehaald en zien de balken in de salon er prima uit. Al met al een fijne week. De vogels waren erg blij met onze voedselsteun, ze kwamen af en aan gevlogen. We hebben zelfs de bonte specht gezien bij de voederplaats.
In maart gaan we voor de tweede keer. Ditmaal gaan Daniël en Jeroen mee. Ai, deze keer is de reis wat minder voorspoedig. Bij de eerste plaspauze in de buurt van Arras valt de deur van de auto dicht, met alle sleutels, tassen, papieren, telefoons en sigaretten erin. Wat nu? Eerst maar zelf proberen, even later met behulp van een uitermate vriendelijke Franse vrachtwagenchauffeur, maar helaas… Dan toch maar de dépannage gebeld, die een poosje later aankomt met een grote afsleepauto met daarin een oude schroevendraaier, een oude lap, en een mobiele telefoon, en geen flauw idee hoe hij dit moest oplossen. Frank werd er niet vrolijker van. Het eind van het liedje was -dit heeft ongeveer 3 uur geduurd- dat Frank met een putdeksel een ruit heeft ingeslagen. De meneer van de dépannage vond toen nog een bezempje en wilde wel helpen vegen, hetgeen door Frank op niet al te vriendelijke manier werd afgewimpeld. Ok, of we dan maar 109 euro af wilden rekenen, hij was tenslotte gekomen, nietwaar? Na nog enig geharrewar bij de kassa van de benzinepomp klom hij in zijn wagen en vertrok. We hebben toen provisorisch de opening van de ruit bedekt, maar we hadden alleen maar een plaid, en dat was toch behoorlijk koud. Even voorbij Parijs zijn we bij een tuincentrum gestopt en hebben daar een groot stuk plastic gekocht. Dat scheelde een stuk. Welgemoed stapten we in voor het laatste stuk, maar het scheen niet te mogen, want na ongeveer een uur rijden hield de turbo ermee op. Al met al waren we uren later dan verwacht bij het huisje.
En ja hoor, een ongeluk komt nooit alleen. Als we bij het huisje komen, het is intussen al avond, en het water willen aanzetten, blijkt dat de watermeter door de vorst gesprongen is. Pas de volgende ochtend kunnen we actie ondernemen. Mijnheer Martin van om de hoek is zo vriendelijk om voor ons de watermaatschappij te bellen en een half uur later zijn ze er al. Zoals Frank blijft zeggen: In Frankrijk bestaan er geen problemen, alleen maar oplossingen.
Frank had onderweg al allerlei telefonische afspraken gemaakt en de volgende dagen waren dan ook hoofdzakelijk gevuld met garagebezoeken, taxi’s bellen, leenauto ophalen etc. Dan merk je pas hoe afgelegen je zit. Jeroen heeft zich in die dagen uitgeleefd in de tuin, met het graven van een terras. Een fikse klus. Wij waren er heel erg blij mee. Om het te vieren kocht Frank een barbecue. De terugweg ging een stuk vlotter…
En dan is het alweer mei. Dit keer hadden we Camilla bij ons, en toen we daar waren kwamen Joël, Catherine Arthur en Noâ een paar dagen langs. We willen tenslotte wel weten of het goed gaat met het petekind. Er is lekker in de tuin gewerkt, nog wat geschept aan het terras en natuurlijk gebarbecued. Nadat iedereen weer weggevlogen en weggereden was, hadden we een paar daagjes voor onszelf. Een dagje shoppen (bij de brico natuurlijk) leverde 1000 kilo grind op en een paar struiken (niet bij de brico). Het wordt steeds een beetje mooier. De plafondplaten zijn in de verf gezet, en nog eens, en nog eens. De familie de Jong kwam langs op hun terugweg naar Nederland en na hun vertrek zijn we begonnen met de keuken. Eerst leeghalen, dan leidingen verleggen en aanpassen. Punaise! Franse buizen hebben een andere maat dan Nederlandse. Weeeeer naar de brico, en een beetje snel. En ja, of het al niet genoeg tegenzat, valt onderweg ook nog een jerrycan met diesel om in de auto…. Uiteindelijk met een nog steeds behoorlijk stinkende auto terug naar Nieuwkoop, waar men bij de garage nog een flinke klus heeft gehad om hem weer reukloos te krijgen.
Juli! Zomer! Vakantie! Mam ging mee, en een paar dagen later kwamen Wouter en Dori voor een week. Reuze gezellig en we vielen weer met onze neus in de boter: in het kader van de cultuuruitwisseling hadden we in het dorp een uitvoering van een Canadese volksdansgroep. Nee, toch niet echt onze smaak (understatement van 2005). Na Wouter en Dori kwam Ivo-Rick met z’n nieuwverworven gezin (Marijke en de ‘dames’ Femke en Brechtje). Er is zelfs nog geklust, we zijn een kookplaat en een wasemkap rijker. Tijdens het verblijf van Ivo c.s. gaan wij twee dagen op pad, want er moet een petekind republikeins gedoopt worden. Heel officieel allemaal, op het gemeentehuis met de loco-burgemeester (met sjerp) en alle toeters en bellen. Ineke is nu officieel verbonden met La France. Handtekening en al. Groot feest daarna tot ongeveer 5 uur in de morgen, behalve voor petemoei, die sliep om elf uur al…
Na een dag of tien gaan Ivo en zijn dames weg om nog een paar dagen te kamperen. Wij hebben dan nog een heerlijke rustige week met z’n drietjes, en dan is het ook voor ons over.
Dat wil zeggen tot november, dan ‘mogen we weer’. Deze keer met mother Mary en dat betekent dat alles wat geschilderd moet worden (en meer) onder handen genomen wordt. Niets is veilig voor de kwast van Marie. Frank leeft zich uit op het gangetje en het moet gezegd: het ziet er bijna koninklijk uit, zeker nadat er vloerbedekking is neergelegd. Prachtig donkerrood totdat Rosco er een paar keer overheen gegaan is. Na het gangetje stort Frank zich ook nog even op de bouw van een magnetronkast. Zoals gezegd: het wordt steeds mooier. Tijdens ons verblijf zijn we ook op de borrel (apéro) gevraagd bij meneer Martin. Hij ziet het helemaal zitten met Marie, maar ja, ze verstaat ‘m nie. Hij kraakt noten voor haar en snijdt zelfs stukjes worst. En hoewel zij samen walsend de voordeur uit gaan, is er van een romance niets te bespeuren. Of, zoals zij zegt, “ja dag, dan moet ik zeker in Frankrijk gaan wonen”.
Foto’s te vinden op de fotopagina.
288 gedachten over “”
Reacties zijn gesloten.